Το πρώτο «φάρμακο» για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, έχει το όνομα «Μένουμε Σπίτι».
Κι αυτό αποδεικνύεται σε όσες κοινωνίες τηρήθηκε ευλαβικά. Θεωρώ κι γω πως στην πατρίδα μας υπήρξε εγρήγορση και το πρόβλημα φαίνεται πως θα έχει τις μικρότερες συνέπειες. Καλό θα ήταν να είναι όλα μηδενικά, αλλά σε μια πανδημία, αυτό δεν είναι εφικτό. Κάποιοι άνθρωποι δίνουν καθημερινά μια τεράστια μάχη για να αποτρέψουν τα χειρότερα. Όμως θα πρέπει πρώτιστα εμείς, ο καθένας ξεχωριστά, αλλά με κοινό νου, να γίνουμε …γιατροί του εαυτού μας και …να μείνουμε σε απομόνωση στο σπίτι μας.
Ο κορωνοϊός δημιούργησε και κάποιες άλλες συνθήκες οι οποίες, σε μεγάλο βαθμό απομακρύνθηκαν από τη ζωή μας, ιδιαίτερα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης όπου αναγκαζόμασταν να στρέψουμε τα ενδιαφέροντά μας σ΄αυτά της επιβίωσης.
Έτσι η οικογενειακή θαλπωρή, η γονική φροντίδα και το παιδικό γέλιο που αποτελούσε την δύναμη μιας νέας δημιουργικής μέρας, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.Γι΄αυτό,για την προστασία μας από τον κορωνοϊό, «Μένουμε Σπίτι» και για εμάς και για τα παιδιά μας. Πλέον επανερχόμαστε σε μέρες που λησμονήσαμε «Όταν Μένουμε Σπίτι».
Συντροφικότητα, συνεργασία, αλληλεγγύη με το έτερον ήμισυ. Φροντίδα, διδασκαλία, παιχνίδι και παιδικές αναμνήσεις να τριγυρίζουν μεταξύ γονιών και παιδιών. Ένα flash back, στην πορεία αυτής της οικογένειας με έμφαση την δημιουργικότητα και την πρόοδο. Και όλα αυτά με κάποια χόμπι, όπως είναι η μαγειρική. Δοκιμάζεις, πετυχαίνεις, ενθουσιάζεις. Δεν πετυχαίνεις, όμως δείχνεις τον δρόμο της προσπάθειας.Φυσικά οι συνθήκες σε κάθε οικογένεια είναι διαφορετικές καθώς σημαντικό ρόλο παίζει το επάγγελμα.
Εν προκειμένω, αναγκάζομαι για λίγες ώρες, με απόλυτη προστασία και προσοχή, να βγαίνω από το σπίτι, ώστε να ασκήσω το δημοσιογραφικό μου καθήκον. Βλέπετε οι δημοσιογράφοι στην περιφέρεια, δεν έχουν την δυνατότητα να ασχολούνται με μια συγκεκριμένη θεματολογία, αλλά με ότι …κινείται ειδησεογραφικά. Αυτό ανησυχεί τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, αλλά δείχνουν κατανόηση. Πολλές φορές νοιώθω πως είναι αυτοί που με πατρικότητα με προστατεύουν σαν …παιδί τους. Φροντίζουν να με υπενθυμίζουν τι πρέπει να κάνω και πως πρέπει να το κάνω, όταν θα φύγω και όταν θα επιστρέψω στο σπίτι. Φυσικά η αποζημίωσή τους είναι τα «νέα» που τους φέρνω από τον «έξω» κόσμο…Εκεί που «δεν υπάρχει οικογένεια», είναι η ώρα του υπολογιστή. Σε μια επιπλέον «απομόνωση» για να μετατρέψεις την δημοσιογραφική σου μέρα, σε μια ιστορία που πρέπει να μαθευτεί από τον κόσμο. Και να φτάσει σωστά, γιατί δεν είναι καιρός για λάθη. Η κοινωνία μας βιώνει κάτι άγνωστο και στο άγνωστο τα λάθη είναι οδυνηρά!!!
Επιμέλεια ρεπορτάζ : Sigma Press Office
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου