Παρ’ όλο που συνεχίζω να δουλεύω αρκετά-έχω πλέον τον χρόνο να διαβάσω κάποια βιβλία που καιρό τα άφηνα στην άκρη και προσπαθούσα να ξεκλέψω μισάωρα στις άκρες της ημέρας.
Μένω στο σπίτι και παρατηρώ καλύτερα την γειτονιά μου μέσα από το μπαλκόνι, τα διπλανά σπίτια, τους λιγοστούς πια που περνάνε από τον δρόμο...Τις γειτόνισσες που καθαρίζουν τα δικά τους μπαλκόνια, που σκουπίζουν τα πεζοδρόμια, που πηγαίνουν βιαστικά στο φούρνο. Μυρίζω όλες τις απλές και γευστικότατες λιχουδιές,που μαγειρεύουν για τις οικογένειές τους, βλέπω ζωντανά και κατάφωτα σαλόνια και κουζίνες.
Μένω στο σπίτι και προσπαθώ να σκεφτώ κάποιες στιγμές, όταν ξαφνικά σταματάω να χτυπάω με μανία το πληκτρολόγιο, γιατί τελικά μένουμε στο σπίτι. Τι είναι αυτό που μας έκλεισε στο σπίτι, για πόσο ακόμα θα είμαστε ασφαλείς μόνο στο σπίτι!Πως είναι δυνατόν ένα αόρατο σωματίδιο, που μόνο τα σύγχρονα μικροσκόπια μπορούν να το απομονώσουν, να μας κάνει ένα τόσο μεγάλο χουνέρι!
Μήπως έχει κάποιο λόγο που το κάνει και τι μπορεί να κερδίσει ο άνθρωπος στην τελική απ΄ αυτή την ιστορία.
Συλλογίζομαι τους φόβους και τις ανασφάλειες που βιώνουμε, τους περιορισμούς και αυτό-περιορισμούς που θέτουμε στον εαυτό μας, τους στόχους, τα όρια, αυτό που κυνηγάμε και μας κυνηγάει, το κρυφτούλι με τον εαυτό μας και τους άλλους που παίζουμε καθημερινά.
Προσπαθώ να αφουγκραστώ λίγο τα συναισθήματα που προκαλεί στους ανθρώπους μία τέτοια κατάσταση,πώς να το βιώνουν οι άλλοι άραγε-πόσο διαφορετικά από εμένα. Βλέπω τον τρόμο στα μάτια των ανθρώπων που κομίζονται στα νοσοκομεία, τον φόβο του θανάτου να σκοτεινιάζει το βλέμμα τους.
Αντιμάχομαι την φρίκη των θανάτων που καταγράφονται σαν στατιστικά δεδομένα καθημερινά σε όλες τις χώρες του πλανήτη...απλοί αριθμοί αναδεικνύουν το μέγεθος του πόνου. Πόσο ίδια είναι τελικά η ζωή παντού, πόσο ίδιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και πόσο πολύ παλεύουμε όλοι ακριβώς για να μην είναι ίδια όλα αυτά.
Μένω σπίτι και αντιλαμβάνομαι πια την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη σαν μία όμορφη, ιδιαίτερη και μοναδική παρουσία. Συνειδητοποιώ την ευκολία με την οποία μπορεί να έρθει και να φύγει μία ανθρώπινη ζωή, την τυχαιότητα πολλών πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μου, την ομορφιά του να μην γνωρίζω τι θα συμβεί το επόμενο λεπτό.
Σκέφτομαι τον αστικό χώρο και τη φύση, το βουνό, τη θάλασσα, τον ουρανό, τον ήλιο, τα ζώα, τα φυτά, οτιδήποτε μας περιβάλλει και το αγνοούμε επιδεικτικά, το μολύνουμε, το εξοντώνουμε, προσπαθούμε να το βγάλουμε από τα περιθώρια της ζωής μας. Κάποια στιγμή όμως και αυτά αντιδρούν, προσπαθούν να αμυνθούν στην αβυσσαλέα ανθρώπινη επιδρομή...
Σκέφτομαι τις βρώμικες παραλίες που αφήνουμε πίσω μας κάθε Σεπτέμβρη, σκέφτομαι τα τσιγάρα που πετάμε οπουδήποτε, άδεια μπουκάλια και κάθε λογής συσκευασία, σκέφτομαι τους τόνους πλαστικών που κληροδοτούμε συνεχώς και αδιαλείπτως στις θάλασσες του κόσμου. Σκέφτομαι πόσο βάναυσα συμπεριφερόμαστε στα ζώα, πόσο ανελέητα καίμε τα δάση, πόσο μολύνουμε τα νερά με τα χημικά μας απόβλητα, πόσο μολύνουμε τον αέρα με τα καυσαέρια μας. Σκέφτομαι τη φύση να φωνάζει φτάνει ως εδώ, να μας εξαπολύει έναν αόρατο εχθρό και να βάζει φρένο σε οτιδήποτε κάναμε μέχρι τώρα που την πλήγωνε.Σκέφτομαι την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να επαναδιαπραγματευτεί με τον εαυτό του για την ίδια του την ζωή, να επανακαθορίσει παγιωμένες πρακτικές, αντιλήψεις και συμπεριφορές βλαπτικές τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους. Να κατανοήσει καλύτερα τις αληθινές του ανάγκες, έναν νέο τρόπο ζωής που θα αγκαλιάζει και θα τιμάει οτιδήποτε τον περιβάλλει.
Κατανοώ ότι η φύση μας δεν θα μας επιτρέψει εύκολα να στρέψουμε την πυξίδα μας αλλού, αλλά ξέρω ότι αυτά που σκέφτομαι και εγώ, τα σκέφτονται κι οι άλλοι άνθρωποι. Άρα λοιπόν, αν πράγματι κάτι γίνεται μέσα μας, στη συνείδηση, στην ψυχή μας, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε κάτι καλό, καλύτερο τουλάχιστον από το πριν.
Συνειδητοποιώ τελικά πόσο όμορφο είναι να σκέφτεσαι αισιόδοξα και θετικά για τον κόσμο! Νοιώθεις πιο κοντά με τους άλλους, μπορείς έτσι να ξεκινήσεις κάτι, να επικοινωνήσεις, να αλλάξεις……
Νομίζω ότι πρέπει να το καλωσορίσουμε αυτό το αόρατο πραγματάκι, θα μας κάνει πιο όμορφους και πιο δυνατούς.
Κάτι θα κερδίσει τελικά η ανθρωπότητα απ΄ όλο αυτό που μας κυριεύει τώρα!
Επιμέλεια ρεπορτάζ : Sigma Press Office
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου