Απολαμβάνοντας διαδικτυακή λογοτεχνία με αφιέρωμα σ΄έναν σημαντικό λογοτέχνη που μας πρόσφερε απλόχερα μια εξαιρετική γραφή κι ένα μυθιστόρημα που θα αγγίξει τις καρδιές σας …
Καλή ανάγνωση στο βιβλίο του εξαιρετικού Άγγελου Μπατουδάκη , που κάθε Κυριακή σας κρατάει την καλύτερη συντροφιά και σας ταξιδεύει σε εποχές , εικόνες και ιστορίες με δυνατή πλοκή …

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Οι Khlysty

ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ο χαζούλης Πέτια, το Μεγάλο Αυτί, το Ραπτόπουλο

1. Το συνδικάτο του παπά -οι πίθηκοι -η Ματωμένη Κυριακή

Οι εργάτες ήταν σαν τους πιστούς. Έτοιμοι να ακολουθήσουν τον καθένα. Ένας ιερέας ένιωσε την τυφλή δύναμη. Κατάλαβε την ομοιότητα. Τον έλεγαν Γκαμπόν. Έφτιαξε ένα εργατικό συνδικάτο. Η Οχράνα πήρε το συνδικάτο του υπό την προστασία της. Ίσως να ήταν εκείνη που του έβαλε την ιδέα να το κάνει. Ήθελε έναν αντίπαλο στα κόκκινα συνδικάτα. Ύστερα βοήθησε το συνδικάτο του Γκαμπόν να μεγαλώσει.

Είχε βάλει στον ιερέα έναν όρο: Να μην ανακατευτεί με την πολιτική. Να μην ζητήσει σύνταγμα και κοινοβούλιο. Να περιοριστεί στις εργατικές διεκδικήσεις, την μείωση του ωραρίου και την αύξηση των μισθών. Η Οχράνα υποστήριζε και άλλα συνδικάτα. Συνέβαινε το εξής παράδοξο: Η Υπηρεσία υποστήριζε έναν φυσικό εχθρό του καθεστώτος, τα συνδικάτα, εναντίον ενός φυσικού συμμάχου του, των εργοδοτών.

Πιο δυτικά, το κλίμα ήταν πολιτισμένο: Οι κυρίες του αμερικάνικου Νότου διάβαζαν Όλιβερ Τουίστ. Οι Άγγλοι ήταν σύμμαχοι του βιομηχανικού βορρά. Ο Ντίκενς ξεμπρόστιαζε την κακία του κόσμου τους. Οι κυρίες του αμερικάνικου Βορρά, διάβαζαν την Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά. Το βιβλίο εξέθετε την βαρβαρότητα του κατακτημένου Νότου. Τους τιμωρούσε ο Θεός. Οι αγγλίδες διάβαζαν την Τζέιν Ώστιν. Περιστασιακά, εξέθετε την ζωή των αριστοκρατών, έδειχνε την ηθική ανωτερότητα της μεσαίας τάξης.

Στην Ρωσία όμως κυριαρχούσε η απορία της στιγμής. Δεν υπήρχαν ούτε ιδεολογίες, ούτε σταθερές φιλίες. Όλοι ήταν εναντίον όλων. Όλοι έψαχναν ευκαιριακούς συμμάχους. Όλοι πρόδιδαν και μετά φίλιωναν ξανά. Μετά το 1902, οι μοναρχικοί είχαν μόνο μια προτεραιότητα: Να αποφύγουν το Σύνταγμα και το Κοινοβούλιο.

Το 1904, η ιαπωνική πρεσβεία προσεταιρίστηκε τους Μπολσεβίκους. Άρχισε να τους χρηματοδοτεί. Οι τελευταίοι όσο δυνάμωναν οργανώνονταν. Όσο οργανώνονταν εξέπιπταν. Επέβαλαν εισφορές, έκαναν υποχρεωτική την αγορά των εντύπων τους, κατέφευγαν σε εκβιασμούς και ληστείες, ακόμα και στην εκμετάλλευση πορνών. Οι κατώτεροι της φράξιας ήταν δούλοι των ανώτερων. Κάποτε ο Πέτρος πήγε στο σπίτι ενός Κόκκινου, σε ένα υπόγειο. Πέρασε από έναν διάδρομο. Είχε στο μήκος του στιβαγμένα έντυπα της φράξιας. Ο Κόκκινος αναλάμβανε κάθε μήνα να πουλήσει μια ποσότητα. Όσα περίσσευαν τα αγόραζε. Του έπιναν το αίμα.

Η Ιαπωνία ήταν αυτοκρατορία. Ήθελε το μερίδιό της στις αποικίες. Πίστευε ότι της αναλογούσε ένα τμήμα της Άπω Ανατολής. Ήθελε πίσω το Πορτ Άρθουρ. Η λευκή Ευρώπη στήριζε την λευκή Ρωσία. Ο Γουίλι ήταν στο πλευρό του Νίκι. Άλλωστε είχε και εκείνος ναυτική βάση στην Κίνα, το Τσιανγκτάο. Η Αγγλία παρενέβη. Ήθελε να μειώσει τα δύο ξαδέλφια. Η Ιαπωνία έπρεπε να μεγαλώσει εις βάρος της Ρωσίας. Έκανε αμυντική συμφωνία μαζί της. Θα την προστάτευε από τις ξένες επιθέσεις. Ο τσάρος έχασε την ψυχραιμία του. Έβρισε τους ιάπωνες διπλωμάτες. Τους αποκάλεσε «πίθηκους».

Η Ρωσία απείχε από τον Ειρηνικό μια ήπειρο. Έφτανε εκεί με μια μονή σιδηροδρομική γραμμή, σταματούσε το ένα τρένο για να περάσει το άλλο. Οι Ιάπωνες επιτέθηκαν με αντιτορπιλικά στο Πορτ Άρθουρ, χωρίς να κηρύξουν τον πόλεμο, όπως έκαναν αργότερα στο Περλ Χάρμπορ. Βύθισαν τα μισά ρώσικα πολεμικά. Ύστερα αποβίβασαν στρατό. Μετά από επικές μάχες το κατέλαβαν. Η Ρωσία συνταράχθηκε. Η κοινή γνώμη στράφηκε εναντίον του τσάρου.

22 Ιανουαρίου του 1905, Πετρούπολη. Το συνδικάτο του Γκαμπόν οργάνωσε μια διαδήλωση. Συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες εργάτες και πολίτες. Κάποιοι κρατούσαν εικόνες αγίων. Ο ιερέας πήρε μαζί του τους πραιτωριανούς του. Ήταν εκατοντάδες και οπλισμένοι. Ήθελαν να συναντήσουν τον τσάρο. Θα του παρέδιδαν μία λίστα με τις λαϊκές διεκδικήσεις. Το εγχείρημα ήταν παράλογο. Προφανώς η κρίση και η φτώχεια έκαναν το πλήθος να χάσει την ψυχραιμία του. Προφανώς, παρέσυρε και τους αρχηγούς του. Ανάμεσα στους πραιτωριανούς ήταν και ένας νεαρός ιουδαίος. Χάρη στον ιερέα είχε αναδειχθεί στον συνδικαλισμό και στους εσέρους.

Η μέρα έμεινε στην ιστορία σαν «Ματωμένη Κυριακή». Η αστυνομία και ο στρατός πυροβόλησαν. Οι πραιτωριανοί απάντησαν. Θερίστηκαν. Το πλήθος έγινε τυφλό κοπάδι, ποδοπατούσαν ο ένας τον άλλον, σκοτώθηκαν εκατοντάδες, τραυματίστηκαν χιλιάδες. Ο Γκαμπόν βρέθηκε περικυκλωμένος από πτώματα. Μαρμάρωσε. Ο νεαρός ιουδαίος τον άρπαξε και τον φυγάδευσε. Ύστερα έφυγε για το Παρίσι. Ένα μήνα μετά, δολοφονήθηκε ο Μεγάλος Δούκας με βομβιστική επίθεση. Ήταν θείος του τσάρου.

2. Ο χορός στα ανάκτορα -ο τρόμος -οι ανωμαλίες των Ελλήνων

Τέλη Μαϊου του 1905, η Ρωσία και η Ιαπωνία πολεμούσαν ήδη ένα χρόνο. Ο Ιβάν και ο Πέτρος ήταν στα χειμερινά ανάκτορα, σε μια αίθουσα χορού. Κρύσταλλα, μάρμαρα και χρυσός. Οι δυο φίλοι χάζευαν. Γύρω τους κυκλοφορούσαν στολές, τουαλέτες και πανάκριβα κοστούμια. Τα στήθη των ανδρών ήταν γεμάτα παράσημα, των γυναικών γεμάτα κοσμήματα. Ο Ιβάν χρωστουσε την πρόσκληση στην Αγία Αδελφότητα. Ο Πέτρος στα Πρωτόκολλα. Το όνομά του είχε μπει σε μια λίστα, δίπλα στα πιο σημαντικά πρόσωπα της πρωτεύουσας. Η υπόλοιπη ομάδα είχε αγνοηθεί.

Προσπαθούσαν να εξηγήσουν την πρόσκληση του Πέτρου. Έβλεπαν τα Πρωτόκολλα παντού. Ήξεραν ότι ήταν της Υπηρεσίας, δεν ήξεραν όμως τον συγγραφέα και την σπουδαιότητα που τους έδιναν κάποιοι. Ο πρώτος που έμαθε τον συγγραφέα ήταν ο Ιγκόρ, λίγα χρόνια αργότερα. Με τη σειρά του, το είπε στους υπόλοιπους. Η Νάντια έμαθε για την πρόσκληση και πήγε τον Πέτρο σε ένα ραφτάδικο. «Θα σου φτιάξω ένα κοστούμι», του είπε. «Αν εμφανιστείς έτσι, θα μας εκθέσεις». Δύο μέρες μετά ο Πέτρος έκανε πρόβα. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη. Ήταν ένας κύριος. Ο μεσιέ του ραφτάδικου του έκανε διορθώσεις. Ύστερα η Νάντια τον πήγε σε ένα παπουτσάδικο.

Οι άνθρωποι χόρευαν με προσποίηση. Τους κατείχε ένας υπόγειος τρόμος. Ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν την ιστορία. Η αλήθεια τους και η πραγματικότητά τους είχαν κρατήσει μόλις έναν αιώνα. Έπνιγαν τον τρόμο τους στην έκσταση: Στην θρησκευτικότητα, στον μυστικισμό, στις ασωτίες. Έπαιζαν χαρτιά και ρουλέτα. Έπιναν. Οργάνωναν ταξίδια και κυνήγια. Ενέδιδαν σε όλα αυτά ταυτόχρονα. Είχαν στα κομοδίνα τους τον Ισαάκ τον Σύρο, δίπλα του μια σημαδεμένη τράπουλα, ακόμα πιο δίπλα, στα κρεβάτια τους, έκανα όργια. Ο Ιβάν τους δικαιολογούσε: Οι άνθρωποι ήταν δέντρα. Άπλωναν τα κλαδιά τους δεξιά και αριστερά. Δεν υπήρχαν σχιζοφρενή δέντρα. Ούτε δέντρα υποκριτές. Ο Πέτρος τον χτύπησε στον ώμο. Η Νάντια!

Την συνόδευε ένας γέρος. Στο στήθος του είχε δυο μεγάλα παράσημα. Το πρόσωπό του ήταν ξυρισμένο, τα μαλλιά του πλατινένια. «Είναι ανώτερος αξιωματικός στην Υπηρεσία», είπε ο Ιβάν. Δεν είπε περισσότερα, ο Πέτρος θα έκανε καμιά χαζομάρα, θα κατέληγε σε καμιά εξορία. Η αρχηγός τους άρχισε να χορεύει με έναν αξιωματικό. Ήταν παχύς και πανύψηλος. Ανήκε στα συντάγματα της φρουράς.

«Κάνει σαν να της αρέσει», είπε ο Πέτρος.

«Αποπνέει δύναμη και νιάτα», είπε ο Ιβάν. «Αυτοί της αρέσουν. Θα τον κάνει εραστή της για μερικούς μήνες».

Ο Πέτρος βούρκωσε. Η Νάντια είχε τον Αλεξέι, τον κρατούσε από το χέρι, αντάλλασσαν φιλιά, τον κολάκευε, έκαναν περιπάτους. Εκτός από εκείνον είχε και ευκαιριακούς;

«Ο δόκτωρ Φάουστ!» είπε ο Ιβάν. Ο μεσιές Γκολοβίνσκι φορούσε ένα αψεγάδιαστο φράκο. Τους πλησίασε, έβγαλε το καπέλο του, έκανε μια υπόκλιση. «Το χειροφίλημα το κρατάω για τις κυρίες», τους είπε. Έσκασε στα γέλια. Προσπάθησε να καλμάρει τον Πέτρο. «Η Νάντια είναι απρόβλεπτη», τους είπε. «Γεμάτη πάθος. Ένα Χρυσό Πουλί της Φωτιάς. Έτσι την λένε στον πνευματιστικό της κύκλο».

Τους περιέγραψε τους πνευματιστές: Έμπαιναν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, έπιαναν ο ένας το χέρι του άλλου, άρχιζαν να αιωρούνται, γύρω τους αιωρούνταν και τα έπιπλα. Έτσι ισχυρίζονταν. Επικαλούνταν πνεύματα, άγγελους και δαίμονες, συνομιλούσαν με ιστορικές διασημότητες. «Η Νάντια μιλάει με την Μπλαβάτσκι. Μια φορά μίλησε και με τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Οι μισοί είναι απατεώνες και οι άλλοι μισοί φαντασιόπληκτοι. Να, σαν τους Κόκκινους».

«Η αρχηγός μας είναι αθώα σαν παιδί», του είπε ο Ιβάν. «Κάποιες στιγμές γενναία και έντιμη σαν ιππότης στα μυθιστορήματα. Γι’ αυτό την επέλεξαν για αρχηγό μας, για τα χαρίσματά της».

«Χάρη στις γνωριμίες της», αντιμίλησε ο Πέτρος.

«Όλοι οι υποψήφιοι είχαν γνωριμίες», είπε ο Φάουστ. «Η Νάντια ξεχώρισε για τα ψυχικά της χαρίσματα. Στην Οχράνα την έβαλε ο Νικήτα. Είναι ο ίδιος που την έβαλε και στον πνευματιστικό κύκλο. Όμως δεν την βοήθησε παραπέρα».

«Ο Νικήτα είναι φίλος του πατέρα της;» ρώτησε ο Πέτρος.

«Όχι, μόνη της τον βρήκε», απάντησε ο Φάουστ. «Είναι εραστής της».

Ο Ιβάν του έκανε νόημα με το κεφάλι να σταματήσει. Ο Φάουστ απάντησε με το κεφάλι του αρνητικά. Θα έβαζε το νυστέρι στην πληγή.

«Ο Νικήτα έχει χρήματα, εξουσία και γνωριμίες, Πέτρο. Η Νάντια θέλει να φτάσει ψηλά. Κάθε της κίνηση είναι υπολογισμένη. Άκου! Ο Νικήτα συναντιέται μαζί της μια φορά την εβδομάδα. Κοιμόνται μαζί για τρεις με τέσσερις ώρες. Είναι αυτός που πληρώνει τα λούσα της, τα ακριβά της εστιατόρια και τις άμαξες. Όμως παραδόξως, η αρχηγός σας νιώθει γι’ αυτόν κάποια τρυφερότητα».

«Τότε τι τους θέλει τους περιστασιακούς;».

«Η ζωή είναι γεμάτη περιστάσεις», απάντησε ο Φάουστ.

«Έχει τον Αλεξέι».

«Η αρχηγός σας είναι όπως κάθε άνθρωπος», του απάντησε ο Φάουστ. «Πνεύμα, σώμα και ψυχή. Έχει το θάρρος να αφήνει την διαίρεσή της να εκφράζεται. Έχει ανάγκη από τρεις τύπους εραστών. Ο Αλεξέι είναι για την ψυχή. Προσφέρει τρυφερότητα και ομορφιά».

«Είναι ένας παλιάνθρωπος», είπε ο Πέτρος.

«Με τα δικά σου κριτήρια. Όχι με τα δικά της. Όσο για εσένα, δεν πρόκειται να σε συμπαθήσει ποτέ. Είσαι ο μόνος που δεν της δείχνει σεβασμό».

«Την αφήνω να μου μιλάει άσχημα, της συγχωρώ τα πάντα, δεν είναι αυτό σεβασμός;»

«Όχι! Σεβασμός είναι να την θεωρείς ανώτερη, Εσύ έχεις το θράσος των ελλήνων. Δεν περάσατε από το στάδιο της φεουδαρχίας, δεν μάθατε ποτέ ότι η κοινωνία διαιρείται σε τάξεις. Η ανισότητα στον κόσμο αντανακλά την τάξη του ουρανού, την ανισότητα που υπάρχει εκεί. Στον ουρανό κάνει κουμάντο ο Θεός Πατέρας. Έχει πρωθυπουργό και επιτελάρχη, το Άγιο Πνεύμα και τον Υιό.».

«Αυτό είναι αίρεση», είπε Ιβάν.

«Δεν δίνω δυάρα», απάντησε ο Φάουστ. «Έτσι τα καταλαβαίνει ο κόσμος. Πιο κάτω είναι οι τάξεις των αγγέλων. Πρώτα τα σεραφείμ, τα χερουβείμ και οι θρόνοι, ύστερα οι κυριότητες, οι δυνάμεις και οι εξουσίες, μετά οι αρχές, οι αρχάγγελοι και οι άγγελοι».

Έκλεισε τα μάτια του. Τα άνοιξε και συνέχισε:

«Οι έλληνες έχουν την ανισότητα για αμαρτία. Έχουν έναν τέταρτο Θεό, την Παναγία. Πιστεύουν ότι λέει στον Θεό τι να κάνει, την βάζουν πάνω και από τον Θεό».

Πήρε μια ανάσα. Κοίταξε τον Πέτρο οργισμένος:

«Υποφέρεις χωρίς λόγο. Είσαι αφηρημένος, σκέφτεσαι συνέχεια, το μυαλό σου γυρίζει σε όλα τα θέματα. Αυτή η ανωμαλία συμβαίνει μόνο στους Έλληνες. Ο καθένας σας παριστάνει τον φιλόσοφο. Στους άλλους λαούς φιλοσοφούν μόνο οι καθηγητές. Όι υπόλοιποι περιορίζονται στο επάγγελμά τους».

Ο Ιβάν είδε κάποιον γνωστό του. Πήγε να τον χαιρετήσει.

«Ποιός είναι ο Νικήτα, Φάουστ;», ρώτησε ο Πέτρος.

«Να φτιάξεις την ζωούλα σου! Να βρεις κάποια της τάξης σου».

Τους πλησίασε ένας αξιωματικός, πήρε τον μεσιέ Γκολοβίνσκι. Αναμίχθηκαν με τους χορευτές. Ο Φάουστ άρχισε να χορεύει σαν τρελός. Θα ένιωθε τον ίδιο τρόμο με τους υπόλοιπους.

3. Ο Αλεξέι

Ο Αλεξέι ήταν απατεώνας. Ξεκίνησε ζητώντας δανεικά, πείθοντας κάποιους να εγγυηθούν ότι θα τα πλήρωνε. Χρησιμοποιούσε δάκρυα και παρακάλια. Σπαταλούσε τα δάνεια ασυλλόγιστα. Οι δανειστές πληρώνονταν από τους εγγυητές του. Μετά βελτίωσε την φάμπρικα. Οι δανειστές του ήταν εικονικοί, συνήθως πράκτορες της Οχράνα, μοιραζόταν μαζί τους την λεία.

Με τον καιρό άλλαξε τους τόπους κυνηγιού: Στόχευε τις ανύπαντρες. Τις έκανε να τον ερωτευτούν. Ήταν πανέμορφος για τα γούστα της εποχής του. Ήταν ψηλός, λεπτός, με ώμους, είχε ξανθά μαλλιά και γένια, λεπτό ευγενικό πρόσωπο. γαλανά μάτια, μακριά δάχτυλα. Οι γυναίκες έκαναν σαν τρελές. Ω! Υπήρχε ένα πρόβλημα για να παντρευτούν: Ένα χρέος. Τους μιλούσε με μια πληγωμένη αξιοπρέπεια. Χρησιμοποιούσε πάλι τους εικονικούς δανειστές. Οι ερωτευμένες πλήρωναν. Ύστερα τους αποκάλυπτε ένα χρέος ακόμα. «Ω, δεν το είχε πει. Δεν ήθελε να τις πληγώσει!». Τις απογύμνωνε. Τότε άλλαζε. Σάρκαζε, πρόσβαλε, έβριζε, απειλούσε, χτυπούσε. Δεν ήταν πιο έξυπνος από τα θύματά του. Απλώς είχε ένα know how, χάρη στον ιερέα πατέρα του. Εκμεταλλευόταν την ανάγκη για πίστη.

Οι απάτες του χρηματοδοτούσαν την πλούσια ζωή του. Νοίκιαζε τεράστια διαμερίσματα, αγόραζε έπιπλα από τα καλύτερα καταστήματα, γέμιζε τους τοίχους με πίνακες, έστρωνε τα πατώματα με χαλιά. Οι λαβές στις πόρτες ήταν επιχαλκωμένες, έβαζε μάρμαρα και καθρέφτες. Και είχε πάντα υπηρέτες.

4. Η ανακοίνωση της ήττας -όλα αλλάζουν

Οι χορευτές έκαναν χώρο. Εμφανίστηκε ανάμεσά τους μια ομάδα αξιωματικών. Φορούσαν στολές του επιτελείου. Διέσχισαν την αίθουσα και στάθηκαν δίπλα στον τσάρο. «Έχουν κακά νέα», είπε ο Φάουστ στον Ιβάν και τον Πέτρο. «Δεν τολμάει κανείς να τα ανακοινώσει μόνος του». Οι Ιάπωνες νικούσαν συνέχεια. Οι απώλειες των Ρώσων ήταν πάντα μεγαλύτερες. Οι κοζάκοι αναχωρούσαν για την Μαντζουρία, η μια μονάδα μετά την άλλη, υπήρχε κάτι εκεί που τους κατάπινε.

Τελευταίος έφυγε ο στόλος της Βαλτικής. Ήταν ο πιο ισχυρός της αυτοκρατορίας. Ξεκίνησε από την Κροστάνδη, το νησί λιμάνι της Πετρούπολης. Έγινε ένας αποχαιρετιστήριος χορός στα καταστρώματα των θωρηκτών. Τα πλοία πέρασαν τα στενά της Δανίας, βγήκαν στον Ατλαντικό, έκαναν τον περίπλου της Αφρικής, διέσχισαν τον Ινδικό. Οι Άγγλοι τα παρακολουθούσαν από την Ινδία, την Σιγκαπούρη και το Χονγκ -Κονγκ. Ενημέρωναν τους Ιάπωνες για το κάθε μίλι. Ο στόλος της Βαλτικής θα έκοβε τις θαλάσσιες συγκοινωνίες της Ιαπωνίας, θα την υποχρέωνε να συνθηκολογήσει.

Στην αίθουσα απλώθηκε μια δόνηση. Ξεκίνησε από το σημείο που καθόταν ο τσάρος. Ο στόλος είχε βυθιστεί. Ο ρώσος ναύαρχος είχε τραυματιστεί, είχε παραδοθεί. Η κακή πορεία του πολέμου έφερε ταραχές. Τον Ιούλιο του 1905, έγινε γενική απεργία στην Οδησσό. Ακολούθησαν τρεις ανταρσίες: Του θωρηκτού Ποτέμκιν, του στόλου της Μαύρης Θάλασσας και της Οδησσού. Ο στρατός σκότωσε χιλιάδες ναύτες και πολίτες. Οι πρωταίτιοι συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν. Ακολούθησαν εξεγέρσεις σε όλες τις πόλεις.

Ξεσηκώθηκαν τα περισσότερα κοινωνικά στρώματα: Οι αγρότες για την φορολογία. Οι εργάτες για την άθλια ζωή τους και τους μισθούς. Οι πολίτες για τον αποκλεισμό από τις σπουδές. Πίσω τους ακολουθούσαν οι φτωχοί και οι άνεργοι. Ανάμεσα στους εξεγερμένους ήταν και αρκετοί με ανώτερη κοινωνική θέση. Ζητούσαν σύνταγμα και κοινοβούλιο. Οι δρόμοι γέμισαν με διαδηλωτές.

Η επανάσταση έφτασε στην Πολωνία. Τα εθνικά αιτήματα ενώθηκαν με τα κοινωνικά. Η μοναρχία κατέβασε την Μαύρη Εκατονταρχία και την Οχράνα. Ο Πέτρος έμαθε να χρησιμοποιεί το ρεβόλβερ του. Ήταν «φυσικός ηγέτης», ενέπνεε τους συντρόφους του και έπαιρνε γρήγορες αποφάσεις. Απόκτησε αυτοπεποίθηση. Απέβαλε το αίσθημα μειονεξίας του.

Οι εξεγέρσεις του καλοκαιριού πρόσθεσαν χιλιάδες νέους νεκρούς. Το φθινόπωρο του 1905, οι ταραχές κορυφώθηκαν. Ακολούθησε το «Μανιφέστο του Οκτώβρη», ο τσάρος υποσχέθηκε σύνταγμα και κοινοβούλιο. Η κυβέρνηση ενίσχυσε την Οχράνα. Άπλωσε το δίκτυο της σε όλη την χώρα. Έφτιαξε σταθμούς και στο εξωτερικό. Το σύνολο των σταθμών έφτασε τους εξήντα. Οι ανώτερες θέσεις πολλαπλασιάστηκαν.

Το 1906, η Ρωσία απέκτησε σύνταγμα. Έγιναν οι πρώτες εκλογές. Συγκλήθηκε η πρώτη Δούμα με πεντακόσιους βουλευτές. Η λειτουργία της διήρκεσε δυο μήνες. Τον Ιούλιο ο τσάρος την διέλυσε. Τον Αύγουστο, οι εξτρεμιστές χτύπησαν τον πρωθυπουργό Στολίπιν. Έριξαν βόμβες στην ντάτσα του την ώρα μιας εκδήλωσης, σκοτώθηκαν είκοσι οκτώ άτομα, ανάμεσά τους ήταν η κόρη του, τραυματίστηκε ο γιός του.

5. Ο χαζούλης Πέτια - το Μεγάλο Αυτί – ο μουγκός Ιγκόρ

Το 1906, ο Πέτρος έγινε ο «χαζούλης Πέτια». Ήταν κακοντυμένος, είχε μακριά γενειάδα, χαμογελούσε ασταμάτητα, έδειχνε αδαής και αμόρφωτος. Δεν μάλωνε με κανέναν, δεν είχε άποψη σε τίποτα και πίστευε τα βασικά: Έπρεπε να γίνει η επανάσταση, έπρεπε να συγκεντρωθεί όλη η εξουσία στους αντιπροσώπους. Όλη η εξουσία, να μην μείνει τίποτα απέξω. Δεν έβαλε ποτέ υποψηφιότητα για κάποια θέση. Ήταν ακίνδυνος και καλός σαν γάιδαρος. Θα μπορούσε να τον καβαλήσει ο καθένας. Τον αγάπησαν όλοι οι Κόκκινοι της Πετρούπολης. Ο Νίτσε είχε δίκιο, οι χριστιανοί αγαπούσαν τους μικρούληδες. Οι επαναστάτες ήταν γεμάτοι με χριστιανικό πνεύμα.

Ήταν αόρατος. Κανείς δεν συνέδεε την παρουσία του με κάποια σύλληψη. Τα αυτιά του απομόνωναν τις ομιλίες. Η Νάντια τον αποκαλούσε «το Μεγάλο Αυτί». Ήταν ένα ειρωνικό λογοπαίγνιο. «Μεγάλο Αυτί» σήμαινε «ο ταυτισμένος με το Ταό».

Το 1907, ο «χαζούλης Πέτια» εξαφανίστηκε. Αντικαταστάθηκε από τον «μουγκό Ιγκόρ». Ήταν ο Ιγκόρ ο μέθυσος. Τον είχε υπό την καθοδήγησή του ο Πέτρος. Ο «μουγκός Ιγκόρ» με δυσκολία άρθρωνε μια λέξη. Οι Κόκκινοι ανταγωνίζονταν ο ένας τον άλλο. Μονομαχούσαν με λόγους στις συνελεύσεις. Ο «μουγκός Ιγκόρ» ήταν περισσότερο ακίνδυνος από τον «χαζούλη Πέτια». Έγινε πιο αγαπητός.

Ο Πέτρος ξυρίστηκε με επιμέλεια. Άφησε μακριές αγγλικές φαβορίτες. Άρχισε σουηδική γυμναστική. Το σώμα του έγινε ανδρικό. Ήταν στα είκοσι οκτώ. Ο μισθός του ήταν πια καλός. Ο κόσμος έμοιαζε δικός του.

6. Οι αγιότητες, οι παράδεισοι, τα πρόσωπα του Αντιχρίστου

Ο Αλεξέι κατηγόρησε τον Πέτρο σαν παλιάνθρωπο: «Πηγαίνει στους θαλάμους των βασανιστηρίων», είπε στην ομάδα τους. «Χαίρεται με τον πόνο τον άλλων. Του αρέσει να ρίχνει τους κρατούμενους στο πάτωμα και να τους πατάει με τις μπότες του».

«Κανείς δεν μπορεί να τους βασανίσει όσο τους αξίζει», απάντησε ο Πέτρος. Έβγαλε ένα λογίδριο: Οι πιο φανατικοί Κόκκινοι ήταν οι πτωχευμένοι αριστοκράτες, οι κακομαθημένοι πρωτότοκοι, οι φοιτητές των σεμιναρίων. Ζούσαν όλοι τους χωρίς να δουλεύουν. Έτρωγαν τις περιουσίες των γονιών τους και τις προίκες των αδελφών τους. Άρπαζαν τα κοσμήματα των συζύγων τους και τις έβαζαν να δανείζονται. Ύστερα τις χώριζαν. Γλεντούσαν, οργίαζαν, σκορπούσαν παιδιά και τα άφηναν απροστάτευτα. Έριχναν βόμβες για να δικαιολογήσουν την άθλια τους ύπαρξη. Σκότωναν γυναίκες και παιδιά.

«Τους μισείς επειδή τους φθονείς», του είπε ο Αλεξέι. «Επειδή πιστεύεις ότι ζουν καλύτερα από εσένα. Είσαι τόσο τυφλωμένος που δεν βλέπεις μπροστά σου. Πρώτη φορά έχουμε τόση φτώχεια».

«Πρώτη φορά έχουμε τόσο πλούτο», απάντησε ο Πέτρος. «Οι φτωχοι πριν πενήντα χρόνια δεν είχαν σιδηρόδρομο. Δεν έτρωγαν γλυκά. Δεν ήξεραν καν τι σημαίνει η λέξη «ζάχαρη». Δεν είχαν τόσα ρούχα να φορέσουν. Δεν υπήρχαν οι πλεκτικές μηχανές. Περπατούσαν σε σκοτεινές πόλεις. Δεν υπήρχε δημόσιος φωτισμός. Ούτε υπήρχαν τα τραμ. Μουσική άκουγαν μόνο οι πολλοί πλούσιοι. Τώρα είναι παντού. Την ακούμε στα γραμμόφωνα. Οι σημερινοί φτωχοί είναι πιο πλούσιοι από τους παλιούς πλούσιους».

Οι σύντροφοί του εντυπωσιάστηκαν. Όλα αυτά που έλεγε ήταν μπροστά τους. Μόνο όμως το μαύρο σκυλί τα έβλεπε. Ο Πέτρος τους είπε για τον αδελφό του, τον Αντρέι: «Πήγε στην Αμερική να γίνει πλούσιος. Εκεί γίνονται θαύματα».

Τους έγραφε, ότι σε λίγα χρόνια θα ζούσαν όλοι σε βίλες. Ότι οι μηχανές θα ήταν οι εργάτες και οι υπηρέτες. Ότι οι πόλεις θα είχαν δέκα εκατομμύρια κατοίκους. Ότι τα κτίρια θα ήταν ψηλά σαν τον καθεδρικό του Αγίου Βασιλείου. Ότι οι άνθρωποι θα πετούσαν με ιπτάμενες μηχανές. Ότι θα γεννιόταν ο κόσμος του Ιούλιου Βερν.

«Ο φτωχός, ο πραγματικά φτωχός, δεν θέλει την επανάσταση», είπε ο Ιγκόρ. «Οι πιο καταπιεσμένοι είναι οι φτωχές γυναίκες. Είναι όλες τους πιστές στον τσάρο».

«Και πηγαίνουν στην εκκλησία», είπε ο Μπόρις.

«Οι άνθρωποι νομίζουν ότι το κακό βρίσκεται στην φτώχεια», είπε ο Ιγκόρ. «Ότι είναι ζιζάνια στο χωράφι. Ότι θα το ξεριζώσουν με τα χέρια τους».

«Η φτώχεια είναι η απόσταση από τον Χριστό», είπε ο Ιβάν. «Το κακό είναι το μικρό καλό. Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός έλεγε ότι δεν υπάρχει κακό. Ότι κάθε ύπαρξη είναι αγάπη. Ακόμα και ο διάβολος».

«Οι Κόκκινοι λένε ότι ο κόσμος θα καταστραφεί», είπε ο Αλεξέι. «Ότι θα γίνει μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Ότι ο σοσιαλισμός είναι η μόνη σωτηρία. Μα αυτό δεν λέμε και εμείς οι χριστιανοί; Δεν πιστεύουμε στην καταστροφή του κόσμου και στη Δευτέρα Παρουσία;».

«Μόνο εκείνοι που σταυρώνονται σώζονται», είπε ο Ιβάν. «Τα κράτη δεν είναι άνθρωποι, δεν σταυρώνονται, δεν θα σωθούν ποτέ. Το είπε και ο Χριστός».

«Τι είπε;» τον ρώτησε ο Αλεξέι.

«Ότι θα έχουμε πάντα τους φτωχούς μαζί μας, μέχρι να επιστρέψει ξανά».

Τους είπε ότι υπήρχαν τρεις αντιλήψεις για τη χώρα τους: Η πρώτη ήταν της «Αγίας Ρωσίας». Θα οδηγούσαν τον κόσμο ή έστω την ανατολική Ευρώπη, θα έφταναν σε έναν επίγειο ορθόδοξο παράδειο. Η δεύτερη ήταν αυτή της «αγίας Προόδου». Η Ρωσία θα ακολουθούσε την Δύση, θα γινόταν μια χώρα του μέλλοντος, ένας επίγειος παράδεισος της προόδου και την επιστήμης. Η τρίτη ήταν της «αγίας Επανάστασης». Η Ρωσία θα δημιουργούσε τον επίγειο παράδεισος της ισότητας και της δικαιοσύνης. Οι τρεις επίγειοι παράδεισοι ήταν τα τρία πρόσωπα του Αντιχρίστου. Οι άνθρωποι τους λάτρευαν στη θέση του Χριστού, για χάρη τους δέχονταν κάθε έγκλημα.

7. Παρίσι -ο θάνατος του Γκαμπόν -ο Πέτρος αλλάζει κι άλλο -τα δάκρυα

Ο ιουδαίος φίλος του Γκαμπόν έμεινε στο Παρίσι τρία χρόνια. Ο σταθμός της Οχράνα έστελνε τα νέα του. Ανέβηκε στην ιεραρχία και έγινε ένας από τους πιο σημαντικούς. Οι γάλλοι πολιτικοί αντιμετώπιζαν τους εμιγκρέδες με σεβασμό. Η Ρωσία ήταν ο μεγαλύτερος σύμμαχος της χώρας τους. Ήθελαν να τα έχουν καλά και με τους τσάρους και με τους πιθανούς διαδόχους τους. Καλουσαν τους εμιγκρέδες στις δεξιώσεις τους. Ο Λένιν και ο ιουδαίος μπαινόβγαιναν στα σπίτια του Ζωρές και του Κλεμανσώ. Ο δεύτερος έγινε πρωθυπουργός το 1906. Έμεινε μέχρι το 1909. Έγινε ξανά πρωθυπουργός, όταν κυβέρνησαν οι μπολσεβίκοι.

Το 1908, ο ιουδαίος επέστρεψε στην Πετρούπολη. Τον εντόπισε ο μουγγός Ιγκόρ. Τον πλησίασε ο Ιβάν σε ένα βιβλιοπωλείο. Του είπε πως είχε μια σημαντική πληροφορία. Ο ιουδαίος τον ακολούθησε. Βρέθηκαν μπροστά στον Πέτρο. Εκείνος του αποκάλυψε τον διπλό ρόλο του Γκαμπόν.

«Συκοφαντίες», του απάντησε ο ιουδαίος. «Έκανε μια ολόκληρη εξέγερση. Μας πυροβόλησε ο στρατός. Χάθηκαν εκατοντάδες».

Ο Πέτρος του έδειξε τις φωτογραφίες που κρατούσε. Του είπε για τη σχέση της Οχράνα με το συνδικάτο.

«Ο φίλος μου δεν είναι παλιάνθρωπος», του είπε ο ιουδαίος.

«Αν ήξερες πόσο παλιάνθρωπος είσαι, θα ήξερες πόσο είναι και εκείνος», του είπε ο Πέτρος.

«Δεν ξέρεις ποιός είμαι».

«Τα ξέρουμε όλα για το Παρίσι», του απάντησε ο Πέτρος. Του έδειξε φωτογραφίες με τον Λένιν, τον Ζορές και τον Κλεμανσώ. Τις είχε στείλει ο σταθμός με το ταχυδρομείο. Έβαλε στον ιουδαίο την ιδέα να σκοτώσουν τον Γκαμπόν. Τις περισσότερες εκτελέσεις επαναστατών τις έκαναν οι δικοί τους.

Ο ιουδαίος συνάντησε τον Γκαμπόν. Ο ιερέας παραδέχθηκε τα πάντα. Του πρότεινε να τον κάνει πράκτορα, όπως ήταν αυτός. Έλεγε ψέματα για να κερδίσει χρόνο. Μετά το 1905 τον είχαν διώξει από την Υπηρεσία. Ο ιουδαίος και ο ιερέας κανόνισαν μια νέα συνάντηση. Ο ιουδαίος τον παρέσυρε στην εξοχή, σε ένα σπίτι. Εκεί τους περίμεναν τρεις εκτελεστές.

Το 1908, ο Πέτρος είχε μια δεύτερη επιτυχία: Ξετρύπωσε ένα ναύτη του θωρηκτού Ποτέμκιν. Το έσκασε από τη Ρωσία μετά την ανταρσία του θωρηκτού. Το 1980 επέστρεψε ξανά. Οι αρχές τον εκτέλεσαν.

Ο νεαρός Τσακάλωφ έκανε την δουλειά του παιχνίδι. Καθόταν μπροστά στον καθρέφτη, έπαιρνε τις πόζες του Φάουστ, μιμείτο τις εκφράσεις του. Απαλλάχθηκε από τις συναισθηματικές φορτίσεις, αδιαφορούσε για όλα, ακόμα και για την πτώση του καθεστώτος. Η Ρωσία βυθιζόταν στην κατάθλιψη, πνιγόταν στη βότκα και στο λαρδί, εκείνος έκανε δίαιτα και σουηδική γυμναστική.

Ξεκίνησε να μαθαίνει γαλλικά. Μιλούσε κατευθείαν στην ιεραρχία. Έκανε τον αρχηγό στην ομάδα τους. Σήκωνε τα βάρη που δεν μπορούσαν να σηκώσουν οι άλλοι. Η Νάντια είχε καταρρεύσει. Δεν είχε κοτορθώσει κανέναν από τους στόχους της. Ήταν τριάντα και ανύπαντρη. Η θεία της παρέμενε αγέραστη. Στις συναντήσεις της ξέφευγε το παράπονό της: «Αντί να την θάψω, θα με θάψει εκείνη», τους έλεγε. Κάποτε μπήκε στον πειρασμό να την δηλητηριάσει. Τους το αποκάλυψε και ύστερα έβαλε τα γέλια. Ότι τάχα ήταν αστείο.

1910. Ο Ιβάν και ο Πέτρος έξω από μια εκκλησία. Η λειτουργία έφτασε στο τέλος. Εμφανίστηκαν στην έξοδο η θεία, οι φίλες της και οι υπηρέτριες. Τους ακολουθούσαν η Νάντια και ο Αλεξέι. Κρατούσαν από ένα μαντήλι. Έκλαιγαν.

«Είναι συγκινημένοι από την τελετή», είπε ο Ιβάν.

«Παριστάνουν τους ευσεβείς».

«Τα δάκρυα τους είναι αληθινά».

Η Νάντια και ο Αλεξέι δεν άντεχαν τη ζωή τους. Είχαν πάθος με τα τυχερά παιχνίδια. Η ένταση έκανε το μυαλό τους να σταματά. Μόνο σε αυτά εύρισκαν λίγη γαλήνη. Έχαναν όμως πολλά και συνέχεια. Ο Ιβάν τους αντιπαρέβαλε με τον Ντοστογιέφσκι. Χανόταν και εκείνος στα παιχνίδια, στα καζίνο του Βισμπάντεν. Έχανε και εκείνος πολλά. Εξαπατούσε τους φίλους του. Έστελνε εκβιαστικά γράμματα στη σύζυγό του. Απαιτούσε να του βρει λεφτά. Την πρόσβαλε. Την παρότρυνε σε κάθε ταπείνωση και θυσία. Και όλα αυτά, ενώ εκείνη περίμενε το παιδί τους.

8. Οι Δούμες -ο Ράπτης -το Ραπτόπουλο -η τέταρτη Δούμα

Από το 1906 μέχρι το 1917, συγκλήθηκαν τέσσερις εθνοσυνελεύσεις. Οι ρώσοι τις έλεγαν Δούμες. Οι βουλευτές εκλέγονταν από τους πολίτες. Δεν είχαν όμως όλες οι ψήφοι ίση αξία. Επίσης, οι Δούμες ψήφιζαν μόνο τους νόμους. Τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς τους διόριζε ο τσάρος. Οι νόμοι που ψηφίζονταν ίσχυαν εφόσον τους ενέκρινε το Κρατικό Συμβούλιο και δεν ασκούσε βέτο ο τσάρος.

Οι συνελέυσεις γίνονταν στο ανάκτορο της Ταυρίδας, στην Αγία Πετρούπολη. Η πρώτη Δούμα διήρκεσε μόνο λίγους μήνες. Ο τσάρος διέταξε την παύση της. Η δεύτερη συγκλήθηκε το 1907. Οι επαναστάτες εκπροσωπούνταν από το Ρωσικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (ΡΣΔΕΚ). Αποτελείτο από δύο φράξιες: Τους μπολσεβίκους και τους μενσεβίκους. Υπήρχαν πληροφορίες ότι κάποιοι βουλευτές ετοίμαζαν ένοπλη εξέγερση. Ο τσάρος την έπαυσε.

Αμέσως μετά, το ίδιο έτος, το 1907, συγκλήθηκε η τρίτη Δούμα. Οι βουλευτές της ανήκαν στις ανώτερες τάξεις. Ήταν ευγενείς, γαιοκτήμονες και επιχειρηματίες. Τον Σεπτέμβριο του 1911, δολοφόνησαν τον πρωθυπουργό Στολίπιν. Ο δολοφόνος του τον πυροβόλησε μέσα στην όπερα του Κιέβου. Είχε πάει να συμμετάσχει στις γιορτές για την κατάργηση της δουλοπαροικίας. Ο δολοφόνος του ήταν πρώην πληροφοριοδότης της Οχράνα. Τον άφησαν να περάσει με όπλο, ενώ απαγορευόταν. Λίγους μήνες μετά, το 1912, ο τσάρος έπαυσε και την τρίτη Δούμα.

Ξεκίνησαν οι εκλογές για την τέταρτη Δούμα. Σε αυτήν θα έλαμπε το άστρο ενός βουλευτή των μπολσεβίκων: Του Ρομάν Μαλινόφσκι.

Ο Μαλινόφσκι ήταν συνομίληκος του Πέτρου. Οι βίοι τους κάπως παράλληλοι. Έμεινε ορφανός στα δεκαπέντε, το 1900, είκοσι ετών, έγινε ληστής. Φυλακίστηκε για έναν βιασμό, αποφυλακίστηκε και κατετάγη στον στρατό, στο περίφημο σύνταγμα Ισμαηλόφσκι. Εκεί παρακολουθούσε τους αξιωματικούς και τους φαντάρους για λογαριασμό της Οχράνα. Μα πως κατετάγη αφού ήταν πρώην κατάδικος; Κατά την επίσημη εκδοχή, ξεγέλασε την στρατολογία με πλαστοπροσωπία: Έδωσε σαν δικά του, τα στοιχεία ενός ξαδέλφου του. Ο Πέτρος πίστευε άλλα: Στην φυλακή έγινε ρουφιάνος του διευθυντή. Αμέσως μετά έγινε πληροφοριοδότης στην Οχράνα. Ήταν εκείνη που τον έχωσε στο Ισμαηλόφσκι.

Το σύνταγμα συμμετείχε στον ρωσοϊαπωνικό πόλεμο. Όταν τέλειωσε, ο Μαλινόφσκι αποστρατεύτηκε. Εγκαταστάθηκε στην Πετρούπολη. Έγινε τορναδόρος και μέλος της Ένωσης Μεταλλουργών. Πότε μαθήτευσε; Ο Πέτρος πίστευε ότι βρήκε δουλειά χάρη στην Οχράνα, ότι ήταν εκείνη που τον προώθησε στον συνδικαλισμό. Ακολούθησε η είσοδός του στην πολιτική. Έγινε μέλος του ΡΣΔΕΚ.

Το 1910, η Οχράνα τον συνέλαβε. Και μετά τον άφησε. Ο Πέτρος πίστευε ότι αυτό έγινε προληπτικά για να φοβάται, για να μην μπει στον πειρασμό να ανεξαρτητοποιηθεί. Το ίδιο έτος, ο Μαλινόφσκι έγινε μπολσεβίκος. Απέκτησε την συμπάθεια του Λένιν. Ανέβηκε στην ιεραρχία της φράξιας. Η Οχράνα του έβγαλε μισθό. Όσο μεγάλωνε η επιρροή του έπαιρνε αύξηση. Στα αρχεία της Υπηρεσίας τον καταχώρησαν με το συνθηματικό «Ράπτης».

Το 1911, ο Πέτρος έγινε ο σύνδεσμος της Υπηρεσίας με το Μαλινόφσκι. Κάποιοι συνάδελφοί του θύμωσαν, τον κατηγόρησαν ότι τους άρπαξε τη θέση. Την θεωρούσαν προσοδοφόρα. Μια νύχτα του επιτέθηκαν, ο Πέτρος χρησιμοποίησε τις γροθιές του, τους έδειξε το όπλο του. Το 1912, με την υποστήριξη του Λένιν, ο Ράπτης έγινε μέλος της κεντρικής επιτροπής της φράξιας. Μετά την παύση της τρίτης Δούμας, ανακοινώθηκαν οι εκλογές του Οκτωβρίου του 1912. Οι ρώσοι θα ψήφιζαν τους βουλευτές της τέταρτης Δούμας. Οι μενσεβίκοι και οι μπολσεβίκοι κατέβηκαν ξανά σαν ΡΣΔΕΚ. Ο Ράπτης, με την υποστήριξη του Λένιν, ανακηρύχθηκε υποψήφιος βουλευτής της φράξιας.

Η Υπηρεσία κινητοποιήθηκε. Θα τον βοηθούσαν να εκλεγεί. Έκρυψαν τον ποινικό του φάκελο. Δεν έγινε ποτέ βιασμός, δεν μπήκε ποτέ φυλακή. Ο Πέτρος του έγραψε δέκα πολιτικούς λόγους. Ο Ράπτης παρέδωσε στην Υπηρεσία μια λίστα, είχε τα ονόματα των ανταγωνιστών του στις εκλογές. Η Υπηρεσία τους συνέλαβε, ο Μαλινόφσκι εκλέχτηκε πανηγυρικά. Ο Λένιν τον έκανε αρχηγό στους επτά μπολσεβίκους βουλευτές. Ο Πέτρος απέκτησε νέο προσωνύμιο. Στην Υπηρεσία τον αποκαλούσαν καροϊδευτικά «το Ραπτόπουλο».

Η Υπηρεσία έλαβε μια νέα εντολή, να σπείρει στην τέταρτη Δούμα τη διχόνοια. Έπρεπε να υιοθετήσουν ένα κόμμα και να το βάζουν να ξεκινάει εμφύλιους πολέμους. Επέλεξαν τους μπολσεβίκους, επειδή ο αρχηγός των βουλευτών τους ήταν ο Μαλινόφσκι και ο γενικός αρχηγός ο Λένιν. Τον πρώτο τον ήλεγχαν και ο δεύτερος ήταν ένας παθολογικός καυγατζής.

Ο Ράπτης έγινε αναπληρωτής πρόεδρος στο ΡΣΔΕΚ. Η Υπηρεσία ανέβασε το μισθό του στις οκτώ χιλιάδες ρούβλια το χρόνο. Ήταν χίλια πάνω από αυτόν ενός διευθυντή. Ο Πέτρος πίστευε τα δικά του: Κάποια από αυτά τα ρούβλια «κολούσαν» στα χέρια εκείνων που τα έδιναν. Αυξήθηκε και ο δικός του μισθός. Έφτασε κοντά στο μισθό του διευθυντή. Άρχισε να πηγαίνει στα κουρεία, αγόραζε ρούχα από ακριβά μαγαζιά, εγκαταστάθηκε σε μια καινούργια πολυκατοικία, σε ένα διαμέρισμα με λουτρό.

Μπαινόβγαινε στο ανάκτορο της Ταυρίδας. Παρακολουθούσε τις συνεδριάσεις. Έκανε παρέα με τους βουλευτές. Έλεγε τη γνώμη του και την υποστήριζε. Χρησιμοποιούσε τα τσιτάτα των φοιτητών. Έβγαλε μπιλιέτα. Κάτω από το όνομά του έγραφαν «ποιητής». Στην πραγματικότητα δεν του άρεσε η ποίηση. Ούτε του άρεσαν οι ποιητές, τους θεωρούσε μαλθακούς.

Εκτιμούσε μόνο την αρχαία ποίηση και δυο στίχους του Φρανσουά ντε Βιγιόν. Εκείνους που έγραψε πηγαίνοντας στην κρεμάλα: «Και τώρα κεφάλι μου, ήρθε η ώρα να μάθεις το βάρος του κώλου μου».

Οι εχθροί του έμαθαν για την αύξηση που πήρε. Του επιτέθηκαν ξανά. Αυτή τη φορά ήταν πιο οργανωμένοι. Γύρισε στο διαμέρισμά του ματωμένος και με σκισμένα ρούχα. Κούτσαινε, το πρόσωπό του ήταν γεμάτο μελανιές, δεν άνοιγε το ένα του μάτι. Παρήγγειλε στη θυρωρό μια μπριζόλα. Την έβαλε στο πρόσωπό του. Κέρασε τον εαυτό του ένα λικέρ. Άνοιξε το παράθυρο προς τον κήπο. Το φεγγάρι ήταν γεμάτο. Θυμήθηκε τα κρύα μπάνια, τις νύχτες με τα χέρια δεμένα στα κάγκελα, την χρεοκοπία του πατέρα του, την δασκάλα που τον ταπείνωνε, το μαχαίρι, τον εμπρησμό, τα χρόνια του σαν αλήτης. Ύψωσε το ποτήρι στην υγειά του: «Καλά τα καταφέραμε», είπε στον εαυτό του.

Ήρθε στο μυαλό του η Νάντια. Δεν κατάφερε ποτέ της τίποτα. Ήρθε στο μυαλό του ο Μαλινόφσκι. Ήταν ολότελα αγράμματος. Πριν δώδεκα χρόνια ήταν κατάδικος. Τώρα ήταν αναπληρωτής πρόεδρος στο ΡΣΔΕΚ. Τα κατάφερε καλύτερα από όλους. Το μοναδικό προσόν του ήταν ότι ήταν κάθαρμα. Τα καθάρματα γύρω του τον εκτιμούσαν ακριβώς γι’ αυτό. Τον βοηθούσαν και τους βοηθούσε. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι όλα λειτούργησαν «αξιοκρατικά».

9. Ο Πέτρος γίνεται μπολσεβίκος και αρθρογραφεί στην Πράβντα

Ο Ράπτης έγινε Καίσαρας στο νόμιμο τμήμα της φράξια. Ο Λένιν έμεινε Καίσαρας στο εξωτερικό: Στη Γαλατία, στην Ιβηρική, στη Γερμανία και στην Αγγλία. Είχε υπό τις διαταγές του τον Τρότσκι. Ο Στάλιν κατέληξε Καίσαρας της ανατολής, της παρανομίας. Ήταν μια στην εξορία, μια στη φυλακή, μια φυγάς. Ο Ράπτης έγινε απαραίτητος σε όλους. Κατείχε την θέση «κλειδί». Η φράξια έμενε ενωμένη χάρη σε αυτόν. Και χάρη σε αυτόν ήλεγχε ο Λένιν την μητέρα Ρωσία. Επίσης, χάρη σε αυτόν η φράξια παρέμενε στο ΡΣΔΕΚ. «Είσαι ανώτερος από τον Λένιν», του είπε κάποια στιγμή ο Πέτρος. «Είσαι ο πρώτος Καίσαρας, ο Καίσαρας Οκτάβιος, ο μέλων Αύγουστος, ο αρχηγός της Τριανδρίας».

Ο Μαλινόφσκι αποφάσισε να κατοχυρώσει τη θέση του. Κατέδωσε τα μεγάλα ονόματα που ήταν στην παρανομία. Ο ταπεινός μεταφορέας των πληροφοριών ήταν ο Πέτρος. Συνελήφθησαν ο Ορδονικίτζε, ο Στάλιν, ο Σβερντλόφ και μερικοί ακόμα. Τα υπόλοιπα μεγάλα ονόματα τρομοκρατήθηκαν, δραπέτευσαν στην Ευρώπη. Ο Ράπτης έκανε τον Πέτρο δεξί του χέρι. Το όνομα του Πέτρου ανταγωνιζόταν πια εκείνο του Φάουστ. Στις αρχές του 1913, ο Ράπτης έκανε το Ραπτόπουλο μέλος της φράξιας. Του πλήρωνε μάλιστα ο ίδιος και την συνδρομή. Ο Μαλινόφσκι συμπαθούσε τον Τσακάλωφ. Συγχρόνως τον φοβόταν. Έπρεπε να κρατήσει το στόμα του κλειστό.

Άνοιξε όμως ένα άλλο στόμα. Ήταν του Ιούλιου Μαρτέφ, του αρχηγού των μενσεβίκων. Κατηγόρησε τον Ράπτη ότι ήταν πράκτορας. Οι κατηγορίες έφτασαν στις κομματικές εφημερίδες. Οι μπολσεβίκοι πήραν το μέρος του αρχηγού τους. Πρώτος από όλους τον υπερασπίστηκε ο Λένιν. Τον ακολούθησε ο Στάλιν. Απείλησε τους συγγενείς του Μαρτέφ. Τους είπε ότι αν δεν σταματήσει ο θόρυβος «θα πάθαιναν κακό». Γιατί άραγε έχασε την ψυχραιμία του; Ο Πέτρος πίστευε ότι ήταν και εκείνος κάποτε πράκτορας. Το έδειχναν κάποιες ληστείες και αποδράσεις του. Ξέκοψε όμως όταν ανέβηκε στην ιεραρχία της φράξιας. Ο θόρυβος του Μαρτέφ τον πανικόβαλε.

Ο Μαλινόφσκι επέκτεινε τον έλεγχό του στην Πράβντα, στην επίσημη εφημερίδα της φράξιας. Σχεδόν χωρίς να το επιδιώξει. Το ήθελε ο Λένιν. Ο αρχηγός φοβόταν μήπως πάρει τον έλεγχο ο Στάλιν. Ο Πέτρος άρχισε να δημοσιεύει άρθρα. Ο μαρξισμός τον ενδιέφερε πάντα. Σαν φιλοσοφία. Η εφαρμογή του στην πολιτική ήταν ένα κακό ανέκδοτο. Θύμιζε τους μαθητές του Πλάτωνα στην Σικελία.

Πίστευε ότι ο Μαρξ έκανε μια στροφή στη δυτική σκέψη, εισήγαγε ξανά την ψυχή σαν καθολικότητα. Κάποτε θύμιζε τον βουδισμό και την χριστιανική νηπτική θεολογία. Ας πούμε με την επιμονή της ιδέας της αυταπάτης. Ή με την ιδέα ότι η πράξη στο παρόν γεννούσε το κατώτερο μέρος της ψυχής, το μέλλον και το παρελθόν. Μετά την ψυχή εισήγαγε και τον Θεό. Με την μορφή της μεγάλης κοινωνίας που τα περιέκλειε όλα και της ιστορίας. Άλλωστε αυτός δεν ήταν ο πραγματικός χριστιανικός Θεός; Δεν ήταν ένας «ντροπαλός» Θεός -Λόγος; Τα άρθρα του ήταν δυσνόητα. Όταν τα διάβαζε τυπωμένα απογοητευόταν. Παρδόξως, οι αναγνώστες του τα εκτιμούσαν. Κάποιοι μπολσεβίκοι τα θαύμαζαν.

10. Η σύλληψη του Στάλιν -η αντικειμενική γνώση -ο καγχασμός του Λένιν -ο κόσμος του Βαν Γκογκ

Το 1913 ο Στάλιν δραπέτευσε πάλι. Η κατάσταση γινόταν γελοία. Η μισή Υπηρεσία άρχισε να κατηγορεί την άλλη μισή. Ο Μαλινόφσκι σχεδίασε την σύλληψή του. Οργάνωσε ένα κομματικό χορό. Έπεισε τον δραπέτη να παρευρεθεί. Είπε στον Πέτρο τον τόπο, τον χρόνο και τον τρόπο αναγνώρισης: «Θα είναι αυτός που θα φιλήσω». Μιμήθηκε τον Ιούδα. «Εγώ θα ντυθώ μπολσεβίκος χωριάτης», του είπε ο Πέτρος. «Μόλις σε δω θα σου κάνω σινιάλο».

Ήρθε η μέρα του χορού. Ο Στάλιν φοβόταν να πάει. Ο Ράπτης τον μετέπεισε. Του έδωσε ένα κοστούμι και μια μεταξωτή γραβάτα. «Οι αρχηγοί μας πρέπει να είναι καλοντυμένοι», του είπε. Ο Πέτρος χοντρά ρούχα και φθαρμένες μπότες. Έβαλε στο κεφάλι του ένα τριμένο, βρώμικο καπέλο. Έδεσε μια ψεύτικη γενειάδα. Ο κομψός ποιητής εξαφανίστηκε. Ο καθρέφτης του έδειξε έναν αγριάνθρωπο. Τον παρέλαβε ένα αυτοκίνητο της Υπηρεσίας. Πρώτη φορά ανέβαινε σε κάτι τέτοιο. Τον άφησε λίγο πριν την αίθουσα του χορού. Συναντήθηκε με τον Ιβάν. Μπήκαν μαζί στην αίθουσα. Τους ακολούθησαν άλλοι δέκα.

Ο Μαλινόφσκι χόρευε. Είδε τον αγριάνθρωπο. Ο αγριάνθρωπος του έκανε συνιάλο. Επιτέλους, είχαν έρθει! Ο αναπληρωτής πρόεδρος του ΡΣΔΕΚ διέκοψε και κάθισε. Μαζεύτηκαν γύρω του καμιά δεκαριά. Έκανε στον Στάλιν μια ερώτηση. Η απάντησή του τον ενθουσίασε. Τον άρπαξε και τον φίλησε. Ο Ιβάν χώθηκε στην παρέα τους. Ο Στάλιν είδε τον σταυρό του και εκνευρίστηκε.

«Φοίτησα σε ιερατική σχολή!», είπε υψώνοντας την φωνή του. «Η μητέρα μου ήθελε να γίνω ιερέας. Μετά όμως διάβασα το Δαρβίνο. Τον κόσμο δεν τον δημιούργησε ο Θεός».

«Βεβαίως», συμφώνησε ο Μαλινόφσκι. «Ο κόσμος δημιουργήθηκε μόνος του».

«Ο άνθρωπος προέρχεται απο τον πίθηκο», είπε ο Στάλιν.

«Ο Θεός Πατέρας δίνει την ύπαρξη», είπε ο Ιβάν. «Ο Λογος δίνει τη μορφή. Το Άγιο Πνεύμα δίνει τη ζωή».

«Σε λίγο θα γίνουμε εμείς οι θεοί!», του απάντησε ο Στάλιν. «Χάρη στην επιστήμη».

«Είμαστε ήδη θεοί», είπε ο Ιβάν. «Όσο για την σημερινή επιστήμη, δεν θα καταλήξει πουθενά».

Η σταθερότητα της φωνής του προκάλεσε συμπάθεια. Ένας νεαρός και μια γερμανίδα πήραν το μέρος του.

«Ο σύντροφος έχει ένα δίκιο», είπε ο νεαρός. «Η σημερινή επιστήμη δεν θα καταλήξει πουθενά. Όλες οι θεωρητικές της βάσεις θα ανατραπούν. Δεν υπάρχει αντικειμενικός κόσμος, ούτε υπάρχει αντικειμενική γνώση, ούτε υπάρχει αντικειμενική επιστήμη. Καθώς αλλάζει η κοινωνία αλλάζουν και αυτά».

«H Αγγλία και η Γερμανία έχουν από τριακόσια πολεμικά πλοία η καθεμιά», είπε η γερμανίδα. «Η τεχνολογία στα μεγάλα θωρηκτά είναι αδιανόητη. Δεν γίναμε όμως ούτε πιο δυνατοί, ούτε πιο έξυπνοι. Οι άγγλοι και οι γερμανοί ναύτες είναι οι πιο αδύναμοι και χαζοί άνθρωποι. Αύριο τα θωρηκτά θα εξαφανιστούν. Ο κόσμος θα γεμίσει αυτοκίνητα. Θα γίνουμε όλοι μας ακόμα περισσότερο αδύναμοι και χαζοί. Η επόμενη ανάπτυξη θα φέρει την χρήση των ιπτάμενων μέσων. Δεν θα γίνουμε θεοί. Θα πέσουμε ακόμα πιο χαμηλά. Θα γίνουμε προεκτάσεις μηχανών».

«Ο σοσιαλισμός είναι η μόνη μας ελπίδα», είπε ο Μαλινόφσκι. Κάρφωσε το βλέμμα του στον αγριάνθρωπο. Γιατί καθυστερούσαν; Ο Πέτρος του έκανε ξανά σινιάλο, του χαμογέλασε. Ο νεαρός πήρε πάλι το λόγο:

«Μόνο με τον κομμουνισμό οι επιστήμονες θα δουν τον πραγματικό κόσμο».

«Εγώ πιστεύω στην αντικειμενική γνώση», του απάντησε ο Στάλιν. «Θα σας θυμίσω την Μαρία Κιουρί. Πήρε το νόμπελ φυσικής πριν δύο χρόνια. Χάρη στα πειράματά της, μάθαμε ότι ο κόσμος αποτελείται από άτομα. Αυτό το είπε ο Δημόκριτος, ο πρώτος υλιστής φιλόσοφος».

«Ο Λένιν αρνείται την θεωρία των ατόμων», είπε ο νεαρός. «Λέει ότι είναι παροδική, ότι στο μέλλον θα αλλάξει, ότι η σωστή θεωρία για την φύση θα εμφανιστεί μαζί με τον κομμουνισμό».

«Την θεωρία των ατόμων την επιβεβαίωσε ο Ράδερφορντ», παρενέβη μια κυρία με καρέ μαλί. «Το άτομο είναι σαν το ηλιακό μας σύστημα. Ο πυρήνας του αποτελείται από μια μάζα υψηλής συγκέντρωσης, όπως ας πούμε είναι ο ήλιος. Στην περιφέρεια του η μάζα είναι μικρότερη, όπως ας πούμε είναι η μάζα των πλανητών. Η σύνδεση πυρήνα και περιφέρειας γίνεται από τον μαγνητισμό, όπως ας πούμε στο ηλιακό σύστημα γίνεται από την βαρύτητα».

«Ο Ράδερφορντ διέστρεψε τα πειράματα της Κιουρί», της απάντησε ο νεαρός. «Ο κόσμος εκπέμπει μια τεράστια ενέργεια. Η ενέργεια προηγείται από την μάζα. Είναι αυξομειούμενη. Η ύλη συμπεριφέρεται σαν μια μεταβαλλόμενη θέληση, σαν να μην υπακούει σε νόμους, σαν να προηγείται από αυτούς».

«Οι ίδιοι νόμοι που υπάρχουν στο ηλιακό μας σύστημα υπάρχουν και στο άτομο», επέμεινε η κυρία με το καρέ.

«Ο Λένιν θα κάγχαζε», είπε ο νεαρός. «Τι σύμπτωση! Ο ατομικισμός και οι σχέσεις εξουσίας έγιναν πλανήτες και βαρύτητα. Μετά έγιναν ακόμα πιο αφηρημένες, άτομο και μαγνητισμός. Ο Ράδερφορντ αναπαρήγαγε τις προκαταλήψεις της εποχής μας. Ήταν ένας άξιος συνεχιστής του Νεύτωνα. Συμπτωματικά, ήταν και οι δύο άγγλοι. Ο πρώτος δημιούργησε την έννοια της μάζας. Είναι κάτι σαν το κεφάλαιο στην οικονομία. Μια ουσία με δύναμη. Φοβερές συμπτώσεις! Αυταπάτες κυρίες και κύριοι! Κοινωνικές προκαταλήψεις που μεταμορφώθηκαν σε επιστημονικές αυταπάτες!».

«Ενώ ποιά είναι η αλήθεια;», ρώτησε ο Στάλιν.

«Το κεφάλαιο δεν υπάρχει, δεν έχει κέντρο, είναι μια σχέση. Προϋποθέτει μια ολόκληρη κοινωνική διαδικασία. Και για να δημιουργηθεί και για να διατηρηθεί. Για όλα αυτά έγραψε εκτενώς ο Μαρξ. Σας ερωτώ, οι σιδηρόδρομοι της Αμερικής είναι κεφάλαιο;».

«Ναι, είναι», απάντησε ο Στάλιν.

«Όταν τα φορτηγά θα αντικαταστήσουν τα τρένα, θα χάσει τη μισή του μάζα. Μετά ίσως να εξαφανιστεί. Η εμφάνιση μιας πόλης κάνει την χέρσα γη κεφάλαιο. Αν είναι η Νέα Υόρκη, γίνεσαι δισεκατομμυριούχος. Μετά η πόλη εξαφανίζεται. Γίνεσαι ξανά φτωχός. Το βιομηχανικό κεφάλαιο υπάρχει επειδή υπάρχουν οι φτωχοί των πόλεων, οι προλετάριοι. Προηγουμένως, η μόνες μεγάλες παραγωγικές μονάδες ήταν οι φυτείες ζάχαρης και μπαμπακιού. Επειδή δεν υπήρχαν προλετάριοι, εισήγαγαν δούλους από την Αφρική».

Η γερμανίδα πήρε ξανά το μέρος του νεαρού:

«Αυτό που λέει ο σύντροφος, το λένε οι μισές εφημερίδες του Παρισιού. Λένε ότι ο Ράδερφορντ κατασκεύασε μια ψεύτικη θεωρία. Ότι η ύλη συμπεριφέρεται σαν να είναι ζωντανή. Επανήλθε ο υλοζωισμός των αρχαίων ελλήνων».

Ο Μαλινόφσκι προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα:

«Οι εφημερίδες του Παρισιού χαϊδεύουν τα αυτιά των καθολικών. Οι χριστιανοί θέλουν να καταργήσουν τους νόμους. Θέλουν να επαναφέρουν το Θεό».

«Οι χριστιανοί να αρκεστούν στο παλιό παραμύθι τους», είπε η κυρία με το καρέ, «ότι τους νόμους τους έβαλε ο Θεός».

«Τον κόσμο τον κατάλαβε ο Βαν Γκογκ», είπε η γερμανίδα.

Τους είπε για τον πιο αντιπροσωπευτικό του πίνακα, τον Έναστρο Ουρανό. Ο οουρανός είχε κέντρα. Ίσως με κάποιες γεωμετρικές ή μαθηματικές αναλογίες. Γύρω από το κάθε ένα παρουσιάζονταν σπείρες ύλης. Αυτές οι σχέσεις δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση ενός πλανήτη ή ενός αστεριού. Όμως τα κέντρα ήταν κενά. Οι σπείρες ήταν όμοιες με εκείνες ενός μαγνητικού πεδίου. Δεν υπήρχαν οι μάζες του Νεύτωνα. Υπήρχε μια πολύπλοκη σχέση με το σύμπαν, μια διαταγή, να συγκεντρωθούν σε ένα σημείο κάποιες παρουσίες.

«Μα και αυτές οι παρουσίες τι είναι;», ρώτησε η γερμανίδα. «Κενά που έχουν γύρω τους ακόμα μικρότερες παρουσίες. Οι δυνάμεις έλξης, η βαρύτητα και ο μαγνητισμός, δεν προέρχονται από το κέντρο κάποιας μάζας. Είναι τα αποτελέσματα από πολύπλοκες σχέσεις. Και η μάζα δεν υπάρχει πουθενά. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω από σχήματα. Επανέρχονται τα τρίγωνα του Πλάτωνα».

Απλώθηκε σιωπή. Όλοι προσπάθησαν να καταλάβουν τα λόγια της.

«Ο Θεός έλκει τα πάντα», είπε ο Ιβάν. «Είναι παντού, τα πάντα θέλουν να γίνουν τα πάντα για να τον συναντήσουν. Αυτό γίνεται μαγνητισμός και ηλεκτρισμός. Αλλά γίνεται και εξέλιξη των όντων και ανθρώπινη ιστορία».

«Είμαστε υλιστές!» φώναξε ο Στάλιν.

«Εμείς οι μαρξιστές δεν είμαστε οι κλασικοί υλιστές!», απάντησε η γερμανίδα.

«Είμαστε άθεοι!» φώναξε ξανά ο Στάλιν.

Ο Μαλινόφσκι χάρηκε με τις απαντήσεις του. Τον άρπαξε και τον φίλησε ξανά. Με την άκρη του ματιού του κοίταξε τον Πέτρο.

«Η ενέργεια που εκπέμπει το ουράνιο αυξομειώνεται», είπε ο νεαρός στον Στάλιν. «Πως το εξηγεί αυτό ο ευρωπαϊκός υλισμός σου σύντροφε;».

«Σαχλαμάρες!», φώναξε ο Στάλιν.

Ο Μαλινόφσκι ενθουσιάστηκε. Φίλησε τον Στάλιν για τρίτη φορά. Ο Πέτρος έκανε ένα νόημα. Ο Καίσαρας της παρανομίας είδε γύρω του δέκα άτομα. Οι πράκτορες τον άρπαξαν και τον γονάτισαν. Τρόμαξε, άρχισε να φωνάζει. Ο Μαλινόφσκι άπλωσε τα χέρια του. Ήθελε τάχα να εμποδίσει την σύλληψη.

«Είμαι βουλευτής», φώναξε στους πράκτορες. «Αφείστε τον ελεύθερο. Σας διατάζω!». Εκείνοι τον έσπρωξαν μακριά. Ο Ράπτης έκανε πως παραπάτησε. «Μην φοβάσαι!», φώναξε στον Στάλιν. «Θα σε ελευθερώσω! Έχω γνωστούς μου όλους τους υπουργούς!».

11. Το τέλος του Μαλινόφσκι και της Οχράνα

Ο Στάλιν προσπάθησε να αποδράσει. Το έμαθε ο Μαλινόφσκι και το κάρφωσε στον Πέτρο. Η απόδραση απέτυχε. Ο Ράπτης έγινε αλαζονικός. Νόμισε ότι ήταν κάτι σπουδαίο. Ήταν όμως μόνο το αποτέλεσμα κάποιων συγκεκριμένων σχέσεων. Fall comes after pride. Παράτησε την ερωμένη του χωρίς αποζημίωση. Νόμιζε ότι ήταν μια ασήμαντη γυναικούλα. Εκείνη όμως είπε το μυστικό του στους συντρόφους του: «Ο Ρομάν είναι ένας μισθοδοτούμενος πράκτορας».

Ο αναπληρωτής πρόεδρος δραπέτευσε στη Γερμανία. «Είναι αδιάφορο τι ήταν», απεφάνθη ο Λένιν. «Ήμασταν εμείς που κερδίσαμε από την δράση του, όχι η αστυνομία». Οι δημοσιογράφοι της Πράβντα ενημέρωσαν τον Πέτρο. Ο κομψός ποιητής εξεπλάγη: «Τον ξέρω τόσα χρόνια, μου φαίνεται αδιανόητο αυτό που μου λέτε». Του παρουσίασαν τις αποδείξεις. Ο ποιητής τις εξέτασε με δυσπιστία.

Το ίδιο έτος, η Δούμα ζήτησε την διάλυση της Οχράνα. Το Παλάτι έκλεισε τους περισσότερους σταθμούς. Ανάμεσά τους τους τρεις σπουδαιότερους: Της Μόσχας, της Πετρούπολης και της Βαρσοβίας. Η ομάδα κατάλαβε, ήρθε το τέλος της. Ο Ιγκόρ τους είπε κάτι εύθυμο: Η τσαρίνα διάβαζε μια θεολογική μελέτη που απενοχοποιούσε τον ελεύθερο έρωτα.

Το 1914, ξεκίνησε ο α΄ παγκόσμιος πόλεμος. Οι γερμανοί έβαλαν τους ρώσους εμιγκρέδες σε στρατόπεδα. Ο Μαλινόφσκι βρέθηκε πίσω από τα σύρματα. Ο Λένιν του έστειλε ρούχα. Λίγο αργότερα άλλαξε στάση. Άρχισε να τον βρίζει. Έλεγε ότι έπρεπε να τον σκοτώσουν. Τα επόμενα δυο χρόνια, η Ρωσία έχασε δεκάδες μάχες και εκατομμύρια στρατιώτες. Η τσαρίνα άφησε την θεολογία και άρχισε τους διορισμούς. Διόρισε τον ένα μετά τον άλλο τέσσερις πρωθυπουργούς, πέντε υπουργούς εσωτερικών, τρεις υπουργούς εξωτερικών, τρεις υπουργούς πολέμου, τρεις υπουργούς μεταφορών και τέσσερις υπουργούς γεωργίας. Υπήρχε η υποψία ότι δεν ήθελε σταθερή κυβέρνηση για να μην ρίξει το Παλάτι.

Όλοι ζητούσαν αλλαγές. Οι περισσότεροι ήθελαν επανάσταση. Έλεγαν ότι μόνο αυτή μπορούσε να τις πραγματοποιούσε. Τα επαναστατικά συμβούλια γέμισαν αστούς. Νοέμβριος του 1916. Ο αρχηγός των φιλελεύθερων δημοκρατών, ο Κερένσκι, ανέβηκε στο βήμα. Ο κομψός ποιητής ήταν στο ακροατήριο. Ο λόγος του ήταν πολύ βίαιος. Ζητούσε έναν Βρούτο για να σκοτώσει τον Καίσαρα. Δηλαδή ζητούσε την δολοφονία του τσάρου. Η Δούμα διέγραψε τον λόγο του από τα πρακτικά. Ο Πέτρος τα μετέφερε όλα στην Υπηρεσία.

«Πρέπει να γίνει επανάσταση», του απάντησε ο διευθυντής που τον άκουσε. «Χρειαζόμαστε έναν ηγέτη σαν τον Ιβάν τον Τρομερό. Ο τωρινός τσάρος είναι άβουλος». Τα Χριστούγεννα, μίλησε ένας βουλευτής της Μαύρης Εκατονταρχίας. Κατηγόρησε την μοναρχία για ανικανότητα. Ο τσάρος δεν είχε πια συμμάχους.

Το 1918 ο πόλεμος τελείωσε. Ο Ράπτης ελευθερώθηκε. Γύρισε στη Ρωσία. Έκανε ξανά πλαστοπροσωπία. Εμφανίστηκε στα συνέδρια των Μπολσεβίκων με άλλο όνομα. Προσπάθησε να γίνει ξανά βουλευτής. Τον αναγνώρισε όμως ο Ζηνόβιεφ. Οι μπολσεβίκοι τον εκτέλεσαν.

12. Ο Σέργιος Νείλος -δημοκρατία και διαφθορά -οι Khlysty

Χριστούγεννα του 1916. Η θεία κάλεσε την ομάδα τους στο εορταστικό τραπέζι. Το μέγαρο ήταν φωτεινό, ζεστό και πεντακάθαρο. Τα τραπέζια ήταν στρωμένα και οι υπηρέτες χαμογελαστοί. Γύρω από τη θεία σχηματίστηκε μια ομάδα. Ο Ιγκόρ έδειξε στον Πέτρο κάποιον δίπλα της. Ήταν ντυμένος σαν πλούσιος επαρχιώτης, στιβαρός, με μακριά μαλλιά και γένια. «Είναι ο Σέργιος Νείλος», του είπε. Του έδωσε μια σύντομη περιγραφή: Ανήκε στη λούμπεν τάξη που πλαισίωνε το καθεστώς. Είχε μια θέση στην εκκλησιαστική διανόηση.

Ο Ιγκόρ συνέχισε σαρκάζοντας. Ο Νείλος νέος σπούδασε νομικά. Προοριζόταν να δουλέψει στη γραφειοκρατία. Τι άλλο; Προσλήφθηκε ειρηνοδίκης στον Καύκασο. Κληρονόμησε τους γονείς του και σταμάτησε να εργάζεται. Όπως όλοι του είδους του. Τα έφαγε όλα, χρεωκόπησε και τον παράτησε η ερωμένη του. Συνηθισμένο. Υποχρεώθηκε να αναζητήσει δουλειά. Διάλεξε τον περίβολο του Ναού του Σολομώντα, έγινε συγγραφέας θρησκευτικών βιβλίων. Γνωρίστηκε με όλους τους στάρετς. Αυτοδιαφημιζόταν σαν μυστικός και πρόβαλε τα θαύματα που του είχαν συμβεί.

«Το μεγαλύτερο θαύμα ήταν η οικονομική του ανάκαμψη», ειρωνεύτηκε ο Ιγκόρ. «Το 1906, παντρεύτηκε μια κυρία των τιμών της αυτοκράτειρας». Του άνοιξαν όλες οι πόρτες. Το 1907, μετακόμισε στο μοναστήρι της Όπτινα. Σε ένα σπιτάκι δίπλα του. Υποτίθεται ότι έμεινε εκεί πέντε χρόνια. Ανακάλυψε τα χειρόγραφα κάποιου Μοτοβίλοφ. Υποτίθεται ότι ήταν κτηματίας και κατά Χριστόν σαλός. Υποτίθεται μαθητής του Σεραφείμ του Σάρωφ. Το χειρόγραφο περιείχε τους διαλόγους του Μοτοβίλοφ με τον Σάρωφ.

«Έχεις ανταγωνιστές, Πέτρο», είπε ο Ιγκόρ. «Γράφουν και άλλοι πλαστά κείμενα».

«Ναι, αλλά οι άλλοι βγάζουν λεφτά».

«Θα βγάλεις και εσύ».

Η ομάδα γύρω από την θεία μεγάλωσε. Κάποιος κατηγόρησε τον τσάρο. «Ο τσάρος είναι το ευγενέστερο στον κόσμο μας», του απάντησε η θεία. Τους διηγήθηκε ένα περιστατικό για τον Αλέξανδρου τον Α΄ και τους αδελφούς του. Κανείς δεν ήθελε να πάρει το θρόνο. Τελικά έπεισαν τον Αλέξανδρο.

«Μετά την ήττα του Ναπολέοντα, έγινε μοναχός», είπε η θεία.

«Πέθανε», αντιμίλησε ένας μεσήλικας.

«Στο φέρετρο του ήταν ένας αξιωματικός», είπε η θεία. «Έγινε μοναχός όπως ο Κάρολος ο Ε΄, στην ακμή της δόξας του».

Συνέχισε με τον τσάρο Νικόλαο:

«Αυτοκτόνησε από την λύπη του για την ήττα στην Κριμαία».

«Πέθανε», διαφώνησε ο μεσήλικας.

«Οι τσάροι συγχώρεσαν πολλές φορές τους εχθρούς τους», είπε η θεία.

Έφερε παράδειγμα την Βικτώρια της Αγγλίας. Η πρώτη έδωσε χάρη στον επίδοξο δολοφόνο της και τον έστειλε στην Αυστραλία.

«Οι δημοκρατίες και οι επαναστάσεις δεν συγχωρούν ποτέ. Ο εικοστός αιώνας θα είναι ο αιώνας τους, ο αιώνας των στρατοπέδων και των εκτελέσεων».

Ζούσαν ακόμα με την ανάμνηση του πόλεμου των Μπόερς. Οι άγγλοι έβαλαν τους άμαχους σε στρατόπεδα. Πέθαναν είκοσι έξι χιλιάδες γυναίκες και παιδιά. Όλοι λευκοί της μεσαίας τάξης. Η γερμανική προπαγάνδα είχε ξεσηκώσει την κοινή γνώμη.

«Η θεία μου περιφρονεί την δημοκρατία», εξήγησε η Νάντια στους άλλους.

«Πριν διαφθείρονταν μόνο οι ευγενείς», απάντησε η θεία. «Ο απλός κόσμος παρέμενε σχετικά αγνός. Η δημοκρατία τους διαφθείρει όλους».

«Πρέπει να διώξουμε τον τσάροί», είπε ο μεσήλικας.

«Παραμένει στον θρόνο επειδή λυπάται την Ρωσία», απάντησε η θεία. «Θα παραιτηθεί, όμως. Θα το κάνει με ευχαρίστηση. Ύστερα θα σφάξετε ο ένας τον άλλον».

Οι καλεσμένοι πήγαν στους μπουφέδες. Η Νάντια έδειξε τον Πέτρο στον Νείλο. Εκείνος τον χαιρέτησε με ενθουσιασμό.

«Ω, είσαστε ο συγγραφέας, ο συγγραφέας!», είπε με δυνατή φωνή.

«Ο κύριος Νείλος εξέδωσε ένα βιβλίο», είπε η Νάντια. «Το Μεγάλο στο Μικρό και ο Αντίχριστος. Στις τελευταίες εκδόσεις του πρόσθεσε τα Πρωτόκολλα».

«Σαν δωδέκατο κεφάλαιο», είπε ο Νείλος. «Συγκέντρωσα όλες τις εκδόσεις τους. Η κάθε μια ήταν διαφορετική».

Τους άκουσε ένας καλεσμένος. «Κάποιοι λένε ότι τα Πρωτόκολλα είναι πλαστά», τους είπε. «Λένε ότι δεν γράφτηκαν στην Ελβετία αλλά στη Ρωσία».

«Ο Στολίπιν έκανε μια έρευνα», του απάντησε η Νάντια. «Αποδείχθηκε ότι είναι γνήσια. Κυκλοφορούσαν στο Παρίσι από το 1898».

Ο κύκλος της θείας σχηματίστηκε ξανά. Έπιασαν συζήτηση για τους Μοτοβίλωφ και Σάρωφ.

«Ο στάρετς αποκάλυψε τον σκοπό του χριστιανού», είπε ο Νείλος. «Είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος».

«Το ίδιο λένε και οι Khlysty», αντιμίλησε ο Πέτρος.

Οι παρευρισκόμενοι τρόμαξαν. Η πίστη τους ήταν εγγυημένη. Οι Khlysty ήταν αιρετικοί, οι χειρότεροι. Ξεκινούσαν τις τελετές τους με ύμνους, συνέχιζαν με τρελούς χορούς, τελείωναν με όργια. Κήρυτταν την αμαρτία και την ασωτία, έλεγαν ότι οδηγούσαν στη μετάνοια.

«Είμαστε ίδιοι», είπε ο Πέτρος. «Σκοτώνουμε την μάνα μας για τα λεφτά. Τα θέλουμε για να αγοράσουμε την ασωτία. Έχουμε όλοι μας εραστές και κάνουμε δυο και τρεις γάμους. Η τσαρίνα πιστεύει στον ελεύθερο έρωτα και ο τσάρος την απατά με μια μπαλαρίνα. Δεν μας ενοχλούν οι αμαρτίες μας, λέμε ότι μας κάνουν ταπεινούς. Είμαστε Khlysty σαν το Γκριγκόρι Ράσπουτιν».

Η Νάντια του τράβηξε ένα χαστούκι. Τον έσπρωξε παράμερα.

«Εντάξει την χάλασες την γιορτή, Πέτρο. Τους έκανε όλους δυστυχισμένους, σαν εσένα».

«Το Άγιο Πνεύμα είναι λευκό. Ο Χριστός ήταν κόκκινος. Μας λέγατε να ενωθούμε με τον Χριστό. Τώρα μας λέτε να ενωθούμε με το Άγιο Πνεύμα».

«Είναι το ίδιο πράγμα, Πέτρο!».

«Όχι! Το Άγιο Πνεύμα είναι εύκολο. Αρκεί λίγη βότκα. Ύστερα γίνονται όλα λευκά. Με το τρίτο ποτήρι αγαπάς. Έχετε το σύνθημα «αγάπα και κάνε ότι θες». Το Άγιο Πνεύμα είναι ευχάριστο. Ο Χριστός είναι πόνος και αίμα. Παίρνετε το Άγιο Πνεύμα και πηγαίνετε διακοπές στις λουτροπόλεις. Ο Χριστός είναι υπομονή, εργασία και οικονομία. Είναι πολλές μικρές λεπτομέρειες».

«Γιατί είσαι ακόμα οργισμένος, Πέτρο; Σε λίγο θα παίρνεις επτά χιλιάδες ρούβλια».

«Είμαστε ωραία εδώ πέρα. Οι φτωχοί όμως δεν μπορούν να αγοράσουν ψωμί».

«Θα ζητήσεις ταπεινά συγγνώμη από όλους και δεν θα ξαναμιλήσεις!».

«Δεν ζητάω συγγνώμη από κανένα!».

Κατέβασε το κεφάλι του. Πήγε στην πόρτα. Στα αυτιά του έφταναν οργισμένοι ψίθυροι. Βγήκε στο δρόμο. Τον ακολούθησε ένας υπηρέτης.

«Η δούκισσα λέει ότι έχετε δίκιο», του είπε.